Beurtbalkje

Herken je dit? Je staat onder de douche. Het stromende warme water maakt een kalmerend geluid. Je voelt je veilig en ontspannen. Voorlopig wil je er niet onderuit. Dat is hoe ik me nu voel. Mijn douchecabine is volledig beslagen en de buitenwereld lijkt ver weg. Als ik voor de derde keer mijn oksels inzeep, weet ik het zeker; vermijdingsgedrag. Want mijn armholtes ruiken inmiddels echt wel fris.

Ik moet naar de supermarkt, maar mijn lichaam protesteert. Een irrationele angst overvalt me. Met mijn lege maag zal ik vele verleidingen moeten weerstaan. Maar bij de kassa wacht de grootste uitdaging op me. Want daar liggen de beurtbalkjes. Een vreselijk woord, vind ik. Met hemelse stimulatie hebben ze niets te maken. Misschien bedacht als valkuil voor de inburgeringscursus? Een balkje zonder gebruiksaanwijzing. Maar iemand zal dat ding toch moeten neerleggen. Een sociale interactie die geen duidelijke regels kent. Geen houvast. Daar word ik nerveus van.

Aan boodschappenlijstjes doe ik niet. Ik ben een man, stronteigenwijs en vertrouw op mijn visuele geheugen. Zodoende staat er scherp op mijn netvlies een kleurrijk gerecht. Kleuren bevorderen de eetlust. Van pasta tricolore eet ik daarom altijd veel. Ook als ik het niet als een waar kunstwerkje serveer. Een keukenprins ben ik niet en zelfs mijn hond haalt zijn neus soms op. Hij weet instinctief wanneer zijn brokken de betere keus zijn. Ik ga echt nog eens een kookcursus volgen, maar vooralsnog hou ik mezelf prima in leven.

Een discussie over zo’n beurtbalkje. Te erg, ik weet het. Maar vandaag ga ik ervoor. Mijn boodschappen staan op de kassaband. Ik voel mijn hart bonken. De klant voor me kijkt verkrampt naar de kleine ruimte tussen haar yoghurtpak en mijn pastasaus. Zij wil die vast niet gaan afrekenen. Mijn handen worden klam. De boodschappen schuiven langzaam vooruit en ik verdom het om een balkje achter haar boodschappen te leggen. Ze mag het lekker zelf doen. Flauw hè?

Te laat! Mevrouwtje klaagt dat de pastasaus niet van haar is. De ogen van de kassière zoeken een beurtbalkje. Het ligt er niet. Hardop roep ik dat sommige mensen niet begrijpen waar die balkjes voor bedoeld zijn. Brutaal predik ik mijn eigen regel; je legt zo’n ding altijd achter je eigen boodschappen. Heel eenvoudig. Met haar kin in de lucht druipt ze af. Hautaine trut. Mijn ego wordt flink gestreeld, omdat ik gelijk krijg van de dames achter mij. Zo trots als een aap met zeven lullen verlaat ik de winkel. Wat ik al zo vaak had willen roepen is er eindelijk uit! Held!