Nikita (Column versie voor Metronieuws)

“Knappe vent die jouw hart weet te stelen...“ Zomaar een kort berichtje aan een oogverblindend mooie vrouw in een online-dating etalage. Oneliners werken vaak goed, net als geheimzinnigheid. Ik geef mezelf niet snel bloot. Ze mag mijn bladzijden pas lezen, als ze de kaft heeft geopend. Dit keer heb ik een andere reden voor deze openingszin. Want welke man zal zich niet geïmponeerd voelen? Ambitieuze doelstellingen, prachtig blond koppie en 1 meter 80 lang. Met platvoeten nota bene. In de supermarkt ontmoet ze ‘hem’ niet. Haar droomvent zit waarschijnlijk thuis achter de computer, profielen te checken.

In geforceerde ontmoetingen geloof ik niet echt. Toch blijft de verleiding bestaan. Waarom? Omdat ik mijn levenspartner in het dagelijks leven maar niet ontmoet. Work, eat, sleep, repeat. En ik sport veel. Ook is de aanspreekdrempel op zo’n site laag. En niemand ziet het wanneer je op een afschuwelijke manier wordt genegeerd na een virtuele flirtpoging.

Ik ben niet snel verliefd. Misschien te kieskeurig? Een gevolg van onzekerheid, schijnbaar. Maar zijn alle kieskeurige mensen dan onzeker? Voor filosoferen is nu geen tijd. Dat kan ik overigens veel beter met een slok alcohol op. Nu ben ik broodnuchter en enorm gefocust op het prachtige profiel van Nikita. Althans, zo noemt ze zichzelf. Misschien heet ze anders als ze niet op jacht is.

Vandaag voel ik me Elton John. Je herinnert je zijn videoclip van Nikita vast wel. Anders ben je waarschijnlijk na 1985 geboren. Of je hebt wat gemist in je muzikale opvoeding. Check ‘m dan alsnog. Elton kijkt in twee ijsblauwe ogen en niet alleen hij was destijds betoverd. Of hij haar veroverd heeft en of ze nog samen zijn, weet ik niet. Ik kijk geen RTL Boulevard.

Nu, dertig jaar later, heb ik mijn eigen Nikita fantasie. Elton maakte foto’s van zijn droomvrouw. Ik heb een makkie, mijn hippe Nikita heeft selfies op haar prikbord gepost. En ze woont niet in het verre Rusland met een doodgeknuppeld beest op haar hoofd.

Is het zoals een vacature? Zoekt ze de meest ideale kandidaat? Degene die zich niet laat afschrikken en flink bluft, krijgt de baan. In dit geval haar eeuwige liefde. Wat heb ik te verliezen? Met haar high heels is ze bijna even groot als ik op platte sneakers. Dat is waarschijnlijk wat ze wil. Een lange man. En dat ben ik. Het overige positieve is mooi meegenomen.

Een onwaarschijnlijke verrassing; ik krijg een leuk interesseberichtje terug! Ik vertrouw op mijn oneliners en daarom besluit ik ervoor te gaan met nog minder woorden: “Welke supermarkt? Hoe laat?”

Crazy tourist

“Morgen ga jij boeken. Wij brengen je naar Schiphol.” Het is feest en de eerste glazen bier remmen mijn angst. Alleen op vakantie, proost! Dit idee had ik al langer maar de drempel naar het reisbureau was te hoog. Daar kijken ze me vast verbaasd aan. Alleen? Is dat niet heel raar? Doemscenario’s en ik gaan vaker onaangenaam hand in hand. Kon ik nu maar aangeschoten binnenlopen, in voorpretstemming.

Morgen is inmiddels vandaag geworden. Ik ben nerveus maar loyaal aan mijn eigen belofte, dus binnenkort zit ik alleen op het vliegveld, alleen in het vliegtuig, alleen op een Grieks eiland. Mijn hart bonst. Ik weet dat ik het niet kan uitstaan als ik niet durf. Daarom zet ik door. Ik herinner me een spreuk van Loesje: ‘Leven, het meervoud van lef.’ Veel origineler dan het clichématige verlaten van je comfortzone. Op reis dus. De angst druk ik ver onderin mijn koffer.

De reisagente zucht diep. “Hoezo, niet naar wens? Je vertrekt overmorgen, veel is al volgeboekt, je hebt weinig keus!” Haar lippenstift is net iets te ver voorbij haar linker mondhoek geschminkt. Het matcht goed bij de klonterige mascara en haar verwaaide kapsel. Ik kan ‘t niet laten om zenuwachtig te grinniken. Ze vindt me vast geen leuke klant. Twee dagen voor vertrek stel ik allerlei hoge eisen aan mijn verblijf onder de Griekse zon. Natuurlijk weet ik waarom: mijn angstige gedachten smeken me of ik thuis wil blijven en ik betrap mezelf erop dat ik stiekem hoop dat de vlucht al vol zit.

Touchdown! Met klamme handen klap ik mee – het zal de adrenaline zijn. Als een warme föhn waait de wind over het eiland, er hangt een heerlijk zoete geur. Bij mijn appartement is het ontvangst hartelijk, en er staat een fiets. Top, ik ben graag actief. Met een koud biertje staar ik naar het groene glooiende landschap. De heuveltoppen blijken een magneet. Als kind klom ik altijd al graag. Fiets, bergen, zon. Prima ingrediënten.

Voor het eerst klim ik de heuvels in en ervaar de beloning: prachtige panorama’s, dromerige oude dorpjes, vriendelijke locals en heerlijk omlaag zoeven na het pittige klimmen. Als een vogel zo vrij. Ik leer om met aandacht te kijken naar alles om me heen. Nu kan ik zelfs genieten van een eenzame rode klaproos, hoog op een berg. Het is waar dat alles mooier wordt als je er hard voor moet werken.

Een Griekse herder noemt me crazy tourist. Ik geef hem gelijk; hier vrijwillig rondfietsen is gekkenwerk. Maar nu ploeter ik graag. Ploeteren voor geluk. Lef, ik ben je dankbaar!