Weet je nog, dat jij me zei,
zittend aan het water, waarin het zonlicht doofde,
dat we later, heel veel later, voor altijd samen zouden zijn,
en dat je mij dit beloofde
En niemand zou van me houden, zoals jij dat kon,
en niets zou je weerhouden, want de wind verjaagt de storm,
weet je nog
Jij wist van niets, ik schreef je uren,
starend naar herinneringen, in het verleden gevangen,
ik heb ze nooit, nee nooit, durven versturen naar jouw hart,
die stille woorden van verlangen
Dat niemand van je zou houden, zoals ik dat kon,
en niets zou me weerhouden, want de wind verjaagt de storm,
weet je nog
Het was die keer dat jij me aankeek,
de wind door je haren, maakte het herfstweer minder sober,
je ogen traanden, lachende tranen, waardoor de wereld mooier leek,
en het werd zomer in oktober
En niemand zou van me houden, zoals jij dat kon,
en niets zou je weerhouden, want de wind verjaagt de storm,
weet je nog
Maar jij moest weg, naar een ander leven,
waar mensen schreeuwen, maar ik ze toch niet kan verstaan,
en ik blijf hier, mijn hoofd niet hier, omdat jij me had gezegd,
dat ik niet met je mee kon gaan
Maar niemand zal van je houden, zoals ik dat kan,
en niets zal me weerhouden, want de wind verjaagt de storm,
weet je nog
weet je nog
