“Morgen ga jij boeken. Wij brengen je naar Schiphol.” Het is feest en de eerste glazen bier remmen mijn angst. Alleen op vakantie, proost! Dit idee had ik al langer maar de drempel naar het reisbureau was te hoog. Daar kijken ze me vast verbaasd aan. Alleen? Is dat niet heel raar? Doemscenario’s en ik gaan vaker onaangenaam hand in hand. Kon ik nu maar aangeschoten binnenlopen, in voorpretstemming.
Morgen is inmiddels vandaag geworden. Ik ben nerveus maar loyaal aan mijn eigen belofte, dus binnenkort zit ik alleen op het vliegveld, alleen in het vliegtuig, alleen op een Grieks eiland. Mijn hart bonst. Ik weet dat ik het niet kan uitstaan als ik niet durf. Daarom zet ik door. Ik herinner me een spreuk van Loesje: ‘Leven, het meervoud van lef.’ Veel origineler dan het clichématige verlaten van je comfortzone. Op reis dus. De angst druk ik ver onderin mijn koffer.
De reisagente zucht diep. “Hoezo, niet naar wens? Je vertrekt overmorgen, veel is al volgeboekt, je hebt weinig keus!” Haar lippenstift is net iets te ver voorbij haar linker mondhoek geschminkt. Het matcht goed bij de klonterige mascara en haar verwaaide kapsel. Ik kan ‘t niet laten om zenuwachtig te grinniken. Ze vindt me vast geen leuke klant. Twee dagen voor vertrek stel ik allerlei hoge eisen aan mijn verblijf onder de Griekse zon. Natuurlijk weet ik waarom: mijn angstige gedachten smeken me of ik thuis wil blijven en ik betrap mezelf erop dat ik stiekem hoop dat de vlucht al vol zit.
Touchdown! Met klamme handen klap ik mee – het zal de adrenaline zijn. Als een warme föhn waait de wind over het eiland, er hangt een heerlijk zoete geur. Bij mijn appartement is het ontvangst hartelijk, en er staat een fiets. Top, ik ben graag actief. Met een koud biertje staar ik naar het groene glooiende landschap. De heuveltoppen blijken een magneet. Als kind klom ik altijd al graag. Fiets, bergen, zon. Prima ingrediënten.
Voor het eerst klim ik de heuvels in en ervaar de beloning: prachtige panorama’s, dromerige oude dorpjes, vriendelijke locals en heerlijk omlaag zoeven na het pittige klimmen. Als een vogel zo vrij. Ik leer om met aandacht te kijken naar alles om me heen. Nu kan ik zelfs genieten van een eenzame rode klaproos, hoog op een berg. Het is waar dat alles mooier wordt als je er hard voor moet werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten